از این رو بسیاری از زیست‌شناسان بر این باورند آپاندیس از بقایای موجودات گیاهخوار است. در حقیقت تصور می‌شود این اندام با گذشت زمان تحلیل رفته و کارکرد اصلی خود را از دست داده است.

اگرچه زمانی عضوی حیاتی برای بدن بوده، اما بتدریج اهمیت و نقش آن در متابولیسم بدن کمتر شده است.

آپاندیس یا روده کور زائده‌ای کوچک و انگشتی شکل است که در قسمت ابتدای روده بزرگ و به عبارتی در محل تلاقی روده بزرگ و روده کوچک قرار گرفته است.

این زائده از یک انتها بسته است و انتهای دیگر آن به روده بزرگ ختم می‌شود. اگرچه ممکن است موادی که از روده بزرگ عبور می‌کند وارد آپاندیس شود، اما برای موادی که وارد آن می‌شود هیچ راه گریزی وجود ندارد.

آپاندیس دارای پوششی است که موادی را ترشح می‌کند. مهم‌ترین علت ابتلا به آپاندیسیت، انسداد دهانه آپاندیس است. اگر به هر علتی نظیر به دام افتادن مواد عبوری از روده بزرگ در دهانه آپاندیس یا ابتلا به عفونت‌های میکروبی یا ویروسی دهانه آپاندیس مسدود شود، فشار داخل این زائده به علت تجمع مواد ترشحی از دیواره پوششی داخل آن افزایش می‌یابد و در نتیجه بتدریج آپاندیس ملتهب می‌شود.

التهاب این عضو، در خونرسانی به آن اختلال ایجاد می‌کند و در صورتی که فرد پس از ظاهر شدن علائم اولیه بموقع تحت درمان قرار نگیرد، بافت آپاندیس مرده می‌شود و حتی ممکن است آپاندیس ناگهان ترکیده و پیامدهای ناگواری را برای فرد همراه داشته باشد.

حدود شش درصد از افراد در طول زندگی به آپاندیسیت مبتلا می‌شوند و میزان شیوع آن در 10 تا 30 سالگی بیشتر است.

بررسی‌های انجام شده نشان داده است آپاندیس هیچ عملکرد شناخته شده‌ای در بدن ندارد اما باید توجه داشت این عضو که محل استقرار شماری از سلول‌های لنفاوی است و پادتن‌هایی را در روده ترشح می‌کند، بخشی از سیستم ایمنی بدن را تشکیل می‌دهد.

 اگرچه در افرادی که آپاندیس آنها برداشته شده است نیز هیچ عوارضی دیده نشده و بدن آنها بدون وجود آپاندیس نیز می‌تواند به کارکردهای حیاتی خود ادامه دهد.